Çocuksuz Dostlarıma İthafen

Bir anne olarak, bazen kendimi "fazla yüklenilmiş" hissediyorum. Çocukların hastalıkları, uyku düzenleri, kavgaları, iştahsızlıkları derken; kendim adına hiç bir şey yapamadığımı fark ediyorum. Spora ya da bir kursa gidecek, yazı yazacak, hatta kitap okuyacak halim bile kalmıyor. İşte bu zamanlarda can dostlarla bir araya gelip dışarıda olan bitenden haberdar olmak, iki laf edip kıkırdamak bana ilaç gibi geliyor.

Benim gibi anne olan arkadaşlarımın yeri ayrı tabii ama çocuksuz olup; birbirimizden çok farklı hayatlara sürüklenmiş olsak da; gündemlerimiz çok farklı olsa da vefalı olan, halden anlayan, destek olan bekar ve çocuksuz arkadaşlarım özel bir teşekkürü hak ediyorlar. Hele, çocuklu buluşmayı kabul edip, çocuk gürültüsü ve koşuşturmacasına canla başla göğüs gererek, uyku düzeni-çocuk hastalıkları-yemekleri gibi kendisiyle çok alakasız konuları ilgiyle dinleyen, yükümü hafifleten, günümü renklendiren kızkardeşim ve can arkadaşlarımın hakkını ödemem çok zor.

Çocuksuz olup bu anne muhabbetlerine maruz kalmak zor olabiliyor bazen biliyorum. Yaşıtlarım ve arkadaşlarım arasında ilk evlenenlerden olmama rağmen, evli ve çocuklu annelerle sohbet etmeye çalışmanın bir bekar için ne denli tuhaf olabildiğini çok iyi biliyorum. Benden 9 yaş büyük eşimle ilk tanıştığım zamanlarda, onun arkadaşlarının çoğu anne olmuş ve benim o zamanlardaki hayatımdan bambaşka bir hayat sürüyorlardı. Hepsini ayrı ayrı çok sevsem de, bir araya geldiklerinde oluşan gürültülü sohbetleri kafam pek almazdı ne yalan söyliyeyim :) O karmaşada kulağıma sürekli "çocuk, bakıcı, kadın, temizlik, yemek" gibi bilinmeyen kelimeler çarparken ben nezaketimi bozmadan konuyla ilgilenmeye çalışırdım :)

Zamanında benim durumumda olan, henüz anne olmamış arkadaşlarımı çok iyi anlıyorum. İşte bu yazıyı o değerli arkadaşlarıma ithafen yazmak ve onlara bıkıp usanmadan yanımda oldukları ve eski ben'i kaybetmememe sebep oldukları için teşekkür etmek istiyorum.

Kiymetlilerim

İyi ki varsınız! Can simidi görevi gördüğünüz, günümü şenlendirdiğiniz, anneliğin dışında da bir hayat olduğunu bana hatırlattığınız için çoook teşekkür ediyorum! Bunaldığım anlarda yeniden şarj olmamı sağlayan, hayatın farklı yönlerini gösteren ve  beni neşelendiren dostlarım! Cansınız! Dilerim mutluluklarımız paylaştıkça artar. Sizi çok seviyorum.


Hadi şimdi bonibonlarımın yanına dönüyorum, görüşürüzz :)



Sevgiyle...

İpek