İkiz Delisi Bİr Annenin Bonibonları

Sonunda buradayım :) Ne zamandır istiyorum aklımdakileri ve daha önce yazdıklarımı bir bloga aktarmak... 24.09.2011'de hayatıma girip herşeyimi bambaşkalaştıran Bonibonlarım ikiz oğullarım Eren ve Yaman'a dair tüm anılarımı, tüm yaşananları kazımak istiyorum zamanda bir yerlere. Zaman öyle hızlı koşuyor ki, her anı sindire sindire yaşamak yetmiyor, yaşananları yazmak kayıt altına almak da lazım. Ve işte nihayet hiç olmadık bir anda pat diye oturdum yazmaya. Başlıyorum :)

An itibariyle 21 aylık olan ikizlerim Eren ve Yaman, nam-ı diğer Boni ve Bon daha doğumlarından çooook önce hayallerimde rüyalarımda benimleydiler. Kendimi bildim bileli "ikiz"lere karşı enteresan bir sempatim vardı. İlkokulda en sevdiğim sınıf arkadaşlarım ikizdi, bahçede sokakta birlikte oynadığım komşularımız ikizdi. Yeni tanıştığım insanlara "benim bir de ikiz kardeşim var ama şimdi evdecezalı, çıkamıyor" deyip bir koşu eve gidip hiç üşenmeden üstünü değiştirip yeni tanıştığım o zavallı insanlara gidip "ben o değilim, ikiziyim" diyecek kadar tuhaf bir çocuktum hatta :)) Hayatım "sülalede ikiz var mı" araştırmaları yaparak, ikizim olsun duları ederek geçti :) Dedemin kardeşlerinin üçüz olduklarını öğrendiğimde havalara uçmuş Allahim ne sevinmiştim. Ayrıca şimdi yazdıkça ben bile şaşırıyorum ne deli ne manik bir çocukmuşum diye. Ve son bomba itiraf geliyor: sevgili eşim Bonibonlarımın babasının da ikiz olduğunu öğrendiğimde kendisine olan ilgim direkt ikiyle çarpılmıştı! Nihayet hedefime bir adım daha yaklaşmıştım çünkü!!! Evet evet normal diil pek. Ama hayatı boyunca bu kadar çok ikize maruz kalan biri için de bu anormallik anlayışla karşılanabilir belki.

2007 Eylül'ünde evlendik. İki sene sonra sevgili çocuk sahibi olmaya niyetlendi sonunda. Fakat işler istediğimiz kadar hızlı gelişmedi.  29 yaşındaydım, doktorların söylediği herhangi bir rahatsızlığım yoktu, anne baba olamamızı zorlaştıran bir durum vardı tamam ama bütünüyle bir engelimiz yoktu. Yine de bir türlü pozitif sonucu alamıyorduk. Belki fazla sabırsız ve heyecanlı davranıyorduk. "Hemen şimdi anne baba olalım" modundaydık

Çeşitli doktor ziyaretleri, tetkikler sonucu kendimizi hastanenin tüp bebek bölümünde buluverdik. Doktorların bu konuyu biraz sanayileştirdiklerini, insanların hassas duygularını sömürdüklerini düşünmüyor değilim ama benim sabırsızlığım da itici güç olmuştu. Üzgündüm, perişandım. Tedaviye başladığımızda annemin bir cümlesi var ki hala çınlıyor kulaklarımda "Herşeyin bir sebebi var canım kızım, bak o kadar çok ikiz bebeklerin olsun istedin ki belki normal yolla olmayacaktı. Belki bu şekilde hayat seni hayallerine kavuşturacak..." Hani böyle filmlerde olur ya, karakterin başından aşağı bir ışık iner, gözleri parlar, sihirli tozlar havada uçuşur! Öyle oldu işte! Tatata taammmm :) Hayatımın sihirli anlarından biriydi o.

Bir şeyi çok istersen, yürekten hissedersen, daha olmadan coşkusunu kalbinde hissedersen oluyor ya... Bonibonlarım da hayatıma böyle girdiler, Allah'ın bana bir hediyesi olarak... Bu yüzden, onlarla geçen her anım için ne kadar şükretsem az....!!
Sevgiyle...